Επιστολή

Γράφω κάθε πρωϊ στους ανέμους
πυκνά και υγρά γράμματα.

Ψάχνω των παιδικών μου χρόνων
την ευτυχία

Ψηλαφίζω τις παλάμες
και τα δαχτυλάκια σου
μικρό καταφύγιο
σε χιονισμένη πλαγιά.

Ακολουθώ ποτάμια
που ρέουν απο τις μελλούμενες μέρες μου
σκοτεινές γιγάντιες λάμες
λάμπουν στο φεγγαρόφως.

Και ψηλά απο την κορυφή του βουνού

που τόσα χρόνια γενεές,
παππούς μπροστά και παιδί πισω
σκαρφαλώνουν
με τα αδύναμα και λιγνά χέρια τους
ταλαιπωρημένοι και νηστικοί

Στέκομαι και αγναντέυω τη πλάτη
τη δικιά σου και τη δικιά μου

Σύντροφοι σ' ένα μεγάλο μονόλογο
να αναστένουν και να ζούν
μέρα τη μέρα την ζωή
όρθιες και ταλαιπωρημένες

Σ'αυτή την κορυφή στέναξα
για τους χαμένους
γι αυτούς που έρχονται και ανεβαίνουν
απο βαθιές σήραγγες σε λαγγάδια καταπράσινα

Μιλώντας στον άνεμο ζήτησα φως

Ο ουρανός άνοιξε ανάμεσα στα σύννεφα
μια δέσμη τινάχτηκε στο έδαφος

ακίνητος μάρτυρας μέσα στους αιώνες