Επίλογος

Πίσω απο τη πόρτα ψίθυροι, γέλια, βήματα
Πετάς μια πέτρα, όπως ανέμελα φυσάς
τη ζέστη του μεσημεριού.

Κάθε ταξίδι έχει επιστροφή
και πρέπει να είναι τέτοια
που να μυρίζει νυχτολούλουδα
ή να τυλίγεται σαν χειμωνιάτικο πάπλωμα

Ο επίλογος, μια μικρή φλογίτσα
πότε ψηλώνει
πότε λικνίζεται
έτοιμη να σβήσει
έτσι που λές, μόνο ο θεός την κρατά

Η ζωή, πιο ψηλά απο θεό, πιο πλατια απο θάλασσα
στα σκούρα και φωτεινά μάτια σου
κλέβει τη φλογίτσα,
που χάνεται σε μια δέσμη καπνού.

Η αντανάκλαση μένει ζωγραφισμένη
στις κόρες των ματιών
και γω μένω
άγαλμα ενός καθεδρικού, πάντα στην ίδια θέση

Γυρνώντας πίσω, δίνω χώρο στους περαστικούς
κοιτώ τη μέρα που σηκώνεται
γράφω δυο-τρείς τελευταίες λέξεις:

"μουσικος επίλογος για μια νοσταλγία"