Μπαλάντα

Συζητούσαμε χθες βράδυ,μιλούσες άπνοα.

Παλιά κουβέντα που έχει ξεχαστεί.

Η μουσική πέρασε τους δρόμους

κυμάτιζε σαν κορδέλα δεμένη σε μπαλκόνι

και ο παλμός σήκωνε την καρδιά σου,

τόσο μαλακά.

Τα πλήκτρα κέντρισαν την σιωπή

όπως το πύρωμα στη φωτιά που σβήνει,

όλο κόκκινο μέσα στη στάχτη.

Πλάτυνε η φλογίτσα,

ήρθε και κάθισε μαζί μας

σαν παλιός επισκέπτης.

Χτυπούσε η ψυχή πάνω στο στήθος

σάρωνε ο αέρας τις ψιχάλες

Κι εσύ έπαιζες την πρώτη μπαλάντα.

Αντίθετα στο πόνο και την οργή.

Αφού τα χέρια σου άγγιξαν τα γόνατα,

κοίταξες με βαθιά και στιλπνά μάτια

ότι έχτισες πάνω μας: ένα μικρό καταπράσινο φαράγγι

που η φωνή σου αντηχεί.

Όλοι δακρυσμένοι τότε αγκαλιαστήκαμε.

Με σιγανή φωνή κάποιος είπε:

‘Όσο και αν παίζεις,δεν βρίσκεις λύτρωση’

Αναστέναξες βαθιά
κάθισες στο πιάνο

και η πρώτη μπαλάντα
γιγάντωσε τον κόσμο
από την αρχή