Άνοιξη

Τα βήματα γρήγορα πάνω στο χωμάτινο δρόμο
φτάνω σε σένα
και είναι άνοιξη

Ένας σκύλος ξαπλωμένος στ' αγριόχορτα, δίπλα του εσύ
χαμογελούσες στα κίτρινα λουλούδια
που-αχ θεέ μου- δεν γνωρίζω τ' όνομα τους.
Ο ήλιος,ζεστός γυρνούσε γύρω από τα μαλλιά και τους ώμους σου
έπαιζες μαζί του, χαμογελούσες στον άνεμο.

-εγώ δεν τολμούσα ούτε τα μάτια ν' ανοίξω.

γέλασες βαθιά
όπως ένα μικρο, τόσο δα, παιδί.
άνοιξες τα χέρια σου διάπλατα
και πλησίαζε η Ανάσταση

Τα δέντρα έγειραν τα κλαδιά τους να τα χαϊδέψεις
ο σκύλος έτριψε το κεφάλι του στον λαιμό σου

Σηκώθηκες και είχες
κίτρινα, κόκκινα, λευκά
σημάδια στα μαλλιά

Πέρασα το παλτό στους ώμους σου
εσύ που χαιρόσουν τον ήλιο, τον αέρα
ξαφνιάστηκες. Τρόμαξες.

Ύστερα κοίταξες βαθιά τον ορίζοντα
μακριά μας η πόλη. Χλωμή.
περπατήσαμε αργά μέσα στα έρημα καταπράσινα οικόπεδα των προαστίων
μ' έπιασες το μπράτσο και έγειρες πάνω μου
ο σκύλος έπαιζε γύρω μας

Μακριά ηχούσε μια καμπάνα
αργός ρυθμός νυχτερινού.

χαθήκαμε στο σούρουπο και μόνο
αχνά, πια, ακούγονταν τα γέλια μου.

Αναμονή

Με κύκλωνε η σιωπή σου
όποτε φυσούσε και στα παράθυρα η βροχή παρακαλούσε

Ξυπνούσα κάθε μέρα
χωρίς λόγο τις περισσότερες φορές
με μια χαζή προσμονή ότι κάτι θ' άλλαζε
έβλεπα του περαστικούς να περνούν
με ψυχραιμία κάθε φορά

Η αναμονή με γέμιζε μ'ελπίδα κάποτε
κάθομαι τώρα στην ίδια θέση
πρωινό μετά το πρωινό
ενώ η ελπίδα έχει αναχωρήσει οριστικά
η θέση παραμένει το κέντρο της ύπαρξης

Από συνήθεια ή κάποια νοσταλγία

με μοναδική παρηγοριά τις βασικές αρχές που
χρόνια τώρα με πλάθουν και με διαψεύδουν


Robert Schumann: Etudes Symphoniques, op. 13

Επιστροφή

Δωμάτιο έρημο. Πίσω από τις κουρτίνες αντανακλά η ερημιά
Καθιστός στο κρεββάτι με τα πόδια να κρέμονται
το κεφάλι σφιχτά ανάμεσα στις παλάμες

Νομίζεις πως το απόγευμα θα περάσει σε μια στιγμή
όλο περιμένεις και περιμένεις

Η κουρτίνα απλώνεται στους ήχους της λεωφόρου

Βαθιές τύψεις περνούν στα σεντόνια κάθε απόγευμα
Ο ύπνος γίνεται πιο δύσκολος

Τη νύχτα θυμάσαι τις βόλτες, τα πάρκα, τις συζητήσεις

Κάπου εκεί που τώρα θ'ανθίζουν αμυγδαλιές
μαζί με τα χαμόγελα των φίλων που περπατούν στο δρόμο τις παραλίας

Εκείνες τις φορές που σε επισκέπτονται πρόσωπα πάνω στον καθρέπτη
του μπάνιου, τις βιτρίνες των εστιατορίων.

Μ' ένα πρόχειρο παλτό κλείνεις την πόρτα
κάτω από τα φανάρια ζητάς τον δρόμο από έναν περαστικό σε ξένη γλώσσα
πάνω στην γέφυρα, μέσα σε μουσεία

Η ζωή κυλά εκεί όπως και στα μέρη που νοσταλγείς.

απέναντι από το πέλαγο
δίπλα στο Φάρο
στην επιστροφή από τον δρόμο της νοσταλγίας

και πάλι πίσω στο δωμάτιο σου
που βράδια τώρα γεμίζει με προσμονή