Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Το παράθυρο

Μίλησα κρυφά στον άνεμο
σε μια γλώσσα ακατάληπτη.

Εσύ σηκωθηκες απ το κρεβάτι γυμνή,
ένα σεντόνι τα ρούχα σου,
φύλλα ξερα και κίτρινα σαν πυρετός, έπεφταν απ τα μαλλιά σου.

Κοιταξες έξω απ το παράθυρό,
τη νύχτα
το φεγγάρι γύρισε το βλέμμα του,
το κρύο τρύπωσε σαν σκέψη,
τα έπιπλα κουνήθηκαν,

ο αέρας σίγησε ξαφνικά.

Και μέσα απ τη σιωπή κατάλαβες πως ζούμε σε μια πόλη,
πέρα απ δρόμο φασαρία και κίτρινα φώτα,
λούζουν τους τοίχους όπως οι σκιές των περαστικών.

Ντυμένη τότε από θλίψη και μοναξιά,
αφουγκραστικες τους ήχους,

όλα γιγάντωσαν, έγιναν μεγάλα μέσα σου.

Όταν όμως πέρασε το κύμα,


σιωπή


και ένα τριζόνι,

μοναχικός μαχητής, στερνος φίλος

αυτή τη κρύα νύχτα

Που είμαστε χώρια.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου