Απαγορευμένο

Φύσηξε ο αέρας
τ' όνομα σου χαράχθηκε στα στάχυα,
η πέτρα κοίταξε σαστισμένη,
όλα τα προβλήματα του κόσμου σβήστηκαν μονομιάς.

Η μέρα έμοιαζε  Κυριακή.
Γιορτινή σαν την ηχώ του ονόματος σου.

Τα τριζόνια συμπλήρωσαν με το τραγούδι τους τη σκοτεινή νύχτα.

Υπομονή.

Και όπως κάθε μέρα περνά σιωπηλή,
έτσι πέρασες και συ από μπροστά μου.

Άλυτο πρόβλημα.
Όπως η κίνηση των αστεριών που κάποτε στεφάνωνε τα μαλλιά και τα στήθη σου.
το ξεχασμένο  καταφύγιο των παιχνιδιών που κρατούσα παιδί,
άφοβος και άτολμος συνάμα.

Τη νύχτα ακούω να ψιθυρίζεις με στεναγμό τ' όνομα μου
Ξυπνώ απότομα πριν το ξημέρωμα.

Τότε σιωπή.

Μόνο τα τριζόνια φωνάζουν,
θαρρώ πως μου λένε
εδώ ήταν, έφυγε.
Τους απαντώ: λέτε ψέμματα.

Κλείνω τα μάτια μέχρι το ξημέρωμα,
εύχομαι να μην δω πευκοβελόνες
ή στάχυα
ή να μην ακούσω γέλια από μακριά.

Για να συνεχίσω στο κενό της μέρας.

Το πρώτο τσιγάρο του πρωινού έχει γεύση πικρή.
Θυμίζει τη νύχτα και όλα αυτά που κουβαλάει εκείνη.

Υπομονετικά και με θάρρος

 προσεύχομαι

να μην βραδιάσει ποτέ ξανά.