Το παράθυρο

Μίλησα κρυφά στον άνεμο
σε μια γλώσσα ακατάληπτη.

Εσύ σηκωθηκες απ το κρεβάτι γυμνή,
ένα σεντόνι τα ρούχα σου,
φύλλα ξερα και κίτρινα σαν πυρετός, έπεφταν απ τα μαλλιά σου.

Κοιταξες έξω απ το παράθυρό,
τη νύχτα
το φεγγάρι γύρισε το βλέμμα του,
το κρύο τρύπωσε σαν σκέψη,
τα έπιπλα κουνήθηκαν,

ο αέρας σίγησε ξαφνικά.

Και μέσα απ τη σιωπή κατάλαβες πως ζούμε σε μια πόλη,
πέρα απ δρόμο φασαρία και κίτρινα φώτα,
λούζουν τους τοίχους όπως οι σκιές των περαστικών.

Ντυμένη τότε από θλίψη και μοναξιά,
αφουγκραστικες τους ήχους,

όλα γιγάντωσαν, έγιναν μεγάλα μέσα σου.

Όταν όμως πέρασε το κύμα,


σιωπή


και ένα τριζόνι,

μοναχικός μαχητής, στερνος φίλος

αυτή τη κρύα νύχτα

Που είμαστε χώρια.

Απαγορευμένο

Φύσηξε ο αέρας
τ' όνομα σου χαράχθηκε στα στάχυα,
η πέτρα κοίταξε σαστισμένη,
όλα τα προβλήματα του κόσμου σβήστηκαν μονομιάς.

Η μέρα έμοιαζε  Κυριακή.
Γιορτινή σαν την ηχώ του ονόματος σου.

Τα τριζόνια συμπλήρωσαν με το τραγούδι τους τη σκοτεινή νύχτα.

Υπομονή.

Και όπως κάθε μέρα περνά σιωπηλή,
έτσι πέρασες και συ από μπροστά μου.

Άλυτο πρόβλημα.
Όπως η κίνηση των αστεριών που κάποτε στεφάνωνε τα μαλλιά και τα στήθη σου.
το ξεχασμένο  καταφύγιο των παιχνιδιών που κρατούσα παιδί,
άφοβος και άτολμος συνάμα.

Τη νύχτα ακούω να ψιθυρίζεις με στεναγμό τ' όνομα μου
Ξυπνώ απότομα πριν το ξημέρωμα.

Τότε σιωπή.

Μόνο τα τριζόνια φωνάζουν,
θαρρώ πως μου λένε
εδώ ήταν, έφυγε.
Τους απαντώ: λέτε ψέμματα.

Κλείνω τα μάτια μέχρι το ξημέρωμα,
εύχομαι να μην δω πευκοβελόνες
ή στάχυα
ή να μην ακούσω γέλια από μακριά.

Για να συνεχίσω στο κενό της μέρας.

Το πρώτο τσιγάρο του πρωινού έχει γεύση πικρή.
Θυμίζει τη νύχτα και όλα αυτά που κουβαλάει εκείνη.

Υπομονετικά και με θάρρος

 προσεύχομαι

να μην βραδιάσει ποτέ ξανά.

Ξημέρωμα

Οι πρωινές σκέψεις σταζουν
Όπως η πάχνη από τα φύλλα των δέντρων

Η εικόνα σου ξαπλώνει στα χόρτα
Όπως ο πρωινός ήλιος.

Ένα σκυλί περιπλανιέται
Όπως οι σκέψεις μου
ανάμεσα σε πευκοβελόνες.

Το χώμα αντανακλά, μπρούτζινο σκεύος
Πρωτόγονο σύμβολο ζωγραφισμένο πάνω στη υγρή υφή της πέτρας.

Τα σπουργίτια, στίγματα από τρεχούμενο νερό
αόρατα πάνω στο κάδρο.

Κάθε πρωινό αγριεύει το ξημέρωμα.

Μοναδική μου σκέψη
                              ποιο τραγούδι θα με φέρει κοντά σου.

Αντισταση

Το νερό στάζει αργά
σταγόνα, σταγόνα ακούω τη βροχή.

Σταθερός ρυθμός στα τρία τέταρτα.
που εξασθενεί.

Μαζί με τις σκέψεις μου,
χαλασμένο τέμπο.
Σποραδικές στάλες μέσα στη σιωπή.

Ύστερα σιγή,
μαύρο και νύχτα.

Στο βάθος αντιστέκεται ένα τριζόνι.

Μιλάει μαζί μου για σένα.
Εσύ μακρυά όπως η καμπάνα της εκκλησίας που δονείται τα μεσάνυχτα

Όπως η φλόγα ενός κεριού κάτω από τούτη τη βροχή,

Αντιστέκεται.