Το παραμύθι των παραμυθιών

Δε γνωρίζουμε γιατί κλαίμε.
                                                Κρυμμένοι ανάμεσα στα σκεπάσματα μας.

Νομίζοντας πως δε μας βλέπει, ούτε μας ακούει κανείς.

Πολλές φορές γλιστράμε έξω απ το κρεββάτι και ανοίγουμε το κουτί με τα παλιά μας παιχνίδια για μερικές στιγμές.

Μόνο για δυο ματιές. 
Λίγα δάκρυα.
Μέχρι να λαμπυρίσουν τα ξύλινα παιχνίδια από την αντανάκλαση του φεγγαριού.

Όταν γλιστράμε το βραδύ απ το κρεββάτι περπατάμε με φόβο στο σκοτάδι
 κάθε χαραμάδα με φως γίνεται ένα παράξενο τραίνο.

Όταν κλείνουμε τα μάτια και βρέχει, τότε ταξιδεύουμε με δυο βροντές.
Όχι παραπάνω.

Μακρυά. Εκεί που σαν παιδιά δεν προλάβαμε ποτέ.

Έτσι περνάνε οι νύχτες μας
με αγωνία και σπασμούς στη σιωπή.

Το πρωί συνήθως φέρνει χιόνι και δέντρα απ τα όνειρα μας.

Όμως περνούν μερικές στιγμές και όλα αλλάζουν σε τοίχους και θόρυβο.

Το χιόνι όμως, μένει βαθιά στο σώμα μας
τα μαλλιά μας γίνονται κλαριά δυσδιάκριτα.

Έτσι ξεκινά η μέρα μας, ξερή πολλές φορές
ή καθρέφτης της ευτυχίας μας κάποιες άλλες

Κάθε μικρή καθημερινότητα γίνεται κανονικά.

 Όπως πάντα.

Περιμένοντας. Περιμένοντας.
Να πέσει πάλι το σκοτάδι.