Αγαπητέ Αντρέι.
Νεκρός εδώ και χρόνια.
Όπως και ο πατέρας σου.
Κλυδωνίζεσαι ανάμεσα σε κάδρα.
Περιμένω, μέσα στο χρόνο που σμιλεύεται ασταμάτητα και σταθερά.
Που περιστρέφεται σε αγιογραφίες και αυτοκινητόδρομους.
Αγαπητέ Αντρέι, λοιπόν.
Διάβασα αυτά που είπες απόψε
ή κάποιο άλλο βράδυ.
Δεν έχω κάτι ξεκάθαρο στα χείλη, ούτε λέξεις,
ούτε σύμβολα.
Κρατώ όμως μια κίτρινη φωτογραφία: το "κατ' εικόνα".
Και τον χρόνο, που ζωγραφίζει
"καθ'ομοίωση", μέσα σε μια στέρνα με λάσπη.
Αυτές τις δύο εικόνες κρατώ
πολυκαιρισμένα κειμήλια πια χωρίς ζωντάνια.
Σμιλεύω μια πέτρα αντί για χρόνο
γιατί αυτό το υλικό μου δόθηκε.
ξεχασμένη και ανθρώπινη.
Μια πινακίδα στην αρχή του χωμάτινου δρόμου
που με κιμωλία έχεις χαράξει πέντε γράμματα:
Θ-Υ-Σ-Ι-Α
Μπραβο καλε μου!χιλια μπραβο και οχι μονο γιατι γραφεις ομορφα, αλλα γιατι δεν τα καταχωνιασες σε καποιο σκονισμενο συρταρι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλα φιλια \Αργυρω\
se eyxaristw kalh moy!!! eisai to prwto perhfano comment :D
ΑπάντησηΔιαγραφή