Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Βαρκαρόλα



Να λοιπόν, μικρή μου, φτάσαμε.
Εδώ, δίπλα στον Βόλγα.               Πες μου δεν σου θυμίζει Βενετία;
Τα φώτα της πόλης πέφτουν στα νερά και στα μάτια σου
Η ημισέληνος είναι νωθρή και προστακτική
Τα άγουρα μάτια σου είναι άλλοτε πράσινα και άλλοτε γαλάζια
Η ιστορία έχει φροντίσει να ξεθωριάσουν
Σε είχα φέρει ξανά  εδώ κ ας μην είχες γεννηθεί
Ήμουν κ ήσουν εδώ
Όταν χτίζονταν τα φράγματα: μεγαλοπρεπή και αθώα
                                                                                               σαν τα χέρια σου


Όταν ξενυχτούσαν με πίκρα οι μητέρες πάνω από τα παιδιά τους
Όταν τα μάτια όλου του κόσμου κοιτούσαν με δίψα

Τώρα τα μάτια σου έχουν μια δίψα αλλιώτικη.

Θες να μας ταξιδέψει το ποτάμι;
Ακούς αυτή την βαρκαρόλα;
Θα σ’ ακούσω να τραγουδάς;

Ας χαϊδέψουμε σήμερα τις μνήμες  και
ας ελπίσουμε πώς δεν είναι όνειρο ο Μόσχας


Η άμμος του παραμένει ασάλευτη
όπως τα χείλη σου, όταν το χαμόγελο φτάνει  στην κορυφή του
Οι λόφοι, ασάλευτοι
Τα δέντρα, ασάλευτα
Τα φώτα στους δρόμους, ασάλευτα
Τα κορμιά των κοριτσιών που πάνε στην δουλειά, ασάλευτα

Άρα γίνεται λοιπόν.
Γίνεται να ορμίσεις στον δρόμο και να σφίξεις το χέρι μου
Τώρα ξέρεις. Γίνεται.
Εγώ πιστεύω σε σένα κ εσύ σε μένα

Δεν έχει χαθεί τίποτα μικρή μου.
Θα χτίσουμε μαζί τον Μόσχα πάλι από την αρχή:
                                                                                         σταγόνα
                                                                                                           σταγόνα

Και τότε θα σε πάω εκεί που θες,  μέσα στα νερά του
Με συντροφιά την πιο τρυφερή και πικρή βαρκαρόλα

                Ως  τότε κράτα το χέρι μου και εγώ τα μάτια σου 








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου