Εγχειρίδιο Εκλογών

Το ξημέρωμα θολό και παράξενο.

γκρίζο δωμάτιο.

σαν τα μάτια μας μετά από μεγάλο ύπνο

μα πιο πολύ άδειο, σαν τα τσιγάρα μας.

Πριν βγει ο ήλιος μαζεύονται οι  κάτοικοι απ τις πλατείες:
                                                                                            τα πρεζόνια
                                                                                                               οι άστεγοι

Κουλουριάζονται σαν τους βρικόλακες

μη τους προλάβει το φως,

μη τους αντικρίσει ο δημιουργός τους.

Περπατώ στο ξημέρωμα. 
Με μια κούραση, ίδια με αυτή που φορτώνομαι κάθε μέρα.
Μόνο πιο μελαγχολική.

Στο ξημέρωμα. 

Ξεφυτρώνουν οι φοιτήτριες από τα μεθύσια

περπατάνε με τα γυμνά πόδια τους, ζητώντας απελπισμένα ένα ζευγάρι μάτια

να βγει από τις κόγχες και να τις ακολουθήσει

στον άδειο δρόμο.

Στο ξημέρωμα αυτό,
με την γιαγιά να μαζεύει απ’ τα σκουπίδια λίγο περίσσευμα

από την ευτυχία που έτσι και αλλιώς δεν έχουμε

και τους σκουπιδιάρηδες μοναχικούς, κρεμασμένους σαν τα άγρια ζώα 
με το αλλόκοτο και κιτρινισμένοι

                       να κουβαλούν τα όνειρα της γριάς μακριά.

Το ξημέρωμα δεν θα μας φέρει πουθενά σήμερα. 
Μόνο λίγο πιο κοντά στον θάνατο.

Δεν ξημερώνει κάτι για μας.

Παρά μόνο η ελπίδα του μόχθου μας

                                                           και ο δογματισμός των ιδεών μας.